بنابرین لازم است که گرفتن وجه یا مال یا سند و غیره به مناسبت وظیفه یا سمت مرتشی باشد و کسانی که قانونگذار در ماده ۳ ((قانون تشدید…..)) از آن ها نام برده است عبارتند از: کلیه مستخدمین رسمی و غیر رسمی اعم از قضایی و اداری یا شوراها یا شهرداریها و سایر نهادها میباشد.[۶۸]
اصولاً جرم ارتشاء از جمله جرایمی است که اختصاص به کارمندان و مأموران دولتی و یا صاحبان مقام رسمی دارد. اگر غیر کارمند دولت برای انجام کاری در مراجع دولتی از شخصی وجهی دریافت نمایند، (عمل او صرفاً اخاذی و کلاهبرداری تلقی و منطبق بر ماده یک قانون تشدید میباشد).
افرادی که قانونگذار در (ماده ۳ قانون تشدید …..) به عنوان مرتشی ذکر نام نموده عبارتند از:
-
- مستخدمین و مأمورین دولتی اعم از قضایی و اداری
-
- کارمندان و کارکنان شهرداریها و یا نهادهای انقلابی
-
- کارمندان و کارکنان قوای سه گانه، مقننه، مجریه و قضاییه
-
- کارکنان نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، شامل پرسنل ارتش، وزارت دفاع و پشتیبانی، اعضای بسیج با این توضیح که با تصویب قانون مجازات نیروهای مسلح مشمول قانون خاص خود میباشد، و هرجا قانون مذکور مسکوت مانده (قانون تشدید….) حاکم میباشد.
-
- کارکنان و کارمندان شرکتهای دولتی یا سازمانهای دولتی وابسته به دولت مثل کارخانه های و بنگاه های دولتی.
- مأمورین به خدمات عمومی خواه رسمی و غیر رسمی .
بنابرین میتوان نتیجه گرفت که در رشوه خواری (ارتشاء) اختصاص به مأمورین دولت داشته که سلطه و اقتدار قانونی خود را وسیله کسب و تجارت قرار میدهد. منتهی قانونگذار علاوه بر مستخدمین و مأمورین دولتی، در خصوص برخی از وابستگان دادگستری و افراد عادی نیز احکام ارتشاء را تسری داده است، به طوری که ماده ۵۸۸ قانون مجازات اسلامی مقرر میدارد: (هر یک از داوران و ممیزان و کارشناسان اعم از اینکه توسط دادگاه معین شده باشد یا توسط طرفین، چنانچه که در قبال اخذ وجه یا مال به نفع یکی از طرفین اظهارنظر یا اتخاذ تصمیم نماید به حبس از ۶ ماه تا ۲ سال یا مجازات نقدی از ۳ تا ۱۲ میلیون ریال محکوم و آنچه گرفته است به عنوان مجازات مؤدی به نفع دولت ظبط خواهد شد).
در حقوق عراق لازم نیست مرتکب حتماً کارمند دولت باشد، بلکه اگر مرتکب به طور کلی خدمات عمومی را هم ارائه دهد، حتی اگر شاغل بخش خصوصی باشد مشمول عنوان مرتشی خواهد شد.[۶۹]
د) نتیجه مجرمانه
در مورد مطلق یا مقید بودن بزه ارتشاء اکثر حقوق دانان ایران معتقدند که بزه ارتشاء در زمره جرائم مطلق است زیرا متن ماده ۳ قانون تشدید مجازات مرتکبین اختلاس و ارتشاء ناظر بر این است که مرتشی آن کار موردنظر را انجام داده یا نداده باشد، بنابرین اگر قانونگذار میخواست این جرم را در زمره جرائم مقید بیاورد باید واژه نداده باشد را در ماده فوق حذف می نمود.[۷۰]
در واقع کسی که برای انجام یا عدم انجام امری که از وظایف مأمور دولت است وجهی میدهد راشی محسوب است و مأمور گیرنده وجه که از نظر راشی صا لح برای انجام آن امر بوده است مرتشی تلقی می گردد. اگر چه در حقیقت انجام تقاضا غیر مقدور بوده و یا گیرنده وجه صالح به انجام آن نبوده است.
بعضی دیگر معتقدند که جرم ارتشاء مقید بوده و تحقق جرم منوط و مقید به تحصیل منفعت است یعنی مرتکب باید به وسیله اخذ وجه یا مال یا سند و اخذ وجه یا تسلیم مال منفعتی حاصل کند و لذا در جرم ارتشاء لازم است که تحصیل منفعت به منظور انجام فعل یا ترک فعل که از وظایف مستخدم دولت است صورت پذیرد.[۷۱]
البته هر دو گروه بالا معتقدند که لازم نیست که فعل یا ترک فعل مورد خواسته راشی از ناحیه مرتکب انجام شود و صرف تحصیل منفعت کافی برای تحقق بزه ارتشاء میباشد.
لازم به ذکر است که نظر گروه اول سازگارتر با قوانین ارتشاء در قانون مجازات اسلامی ایران است. در قانون مجازات عراق نیز بزه ارتشاء در زمره جرائم مطلق میباشد و با صرف درخواست یا پیشنهاد جرم ارتشاء محقق خواهد شد.
نتیجه اینکه بزه ارتشاء درحقوق کیفری هر دو کشور در زمره جرائم مطلق قرار گرفته و لازم نیست که مرتشی عمل موردنظر راشی را انجام دهد تا جرم محقق شود و از موارد متفاوت در قانون ایران و عراق این است که در قانون عراق پیشنهاد اخذ رشوه توسط کارمند را نیز به عنوان جرم مطلق پذیرفته است و تحت عنوان مرتشی قابل تعقیب است.
و) شروع به جرم ارتشاء
شروع به جرم در واقع به دلیل برخورداری از یک عنصر مادی ناقص، به عنوان یک جرم ناتمام تلقی می گردد. در شروع به ارتکاب جرم، علیرغم این که هنوز ضرری به جامعه وارد نشده است، شروع کننده را به دلیل حالت خطرناک از خود نشان داده است مجازات میکنیم البته شروع به ارتکاب جرم، مثل هر جرم دیگری، در صورتی قابل مجازات خواهد بود که قانون به این امر تصریح کرده باشد.[۷۲]
موارد شروع به جرم فقط بر این اساس قابل مجازات است که قانونگذار آن را تصریح نموده باشد.
ماده ۱۲۲ قانون مجازات اسلامی ایران مصوب ۱۳۹۲ مقرر میدارد: ((هر کس قصد ارتکاب جرمی کرده و شروع به اجرای آن نماید، لکن بواسطه عامل خارج از اراده او قصدش معلق بماند، به شرح زیر مجازات می شود:
الف) در جرائمی که مجازات قانونی آن ها سلب حیات، حبس دائم یا حبس تعزیری درجه یک تا سه است به حبس تعزیری درجه چهار.
ب) در جرائمی که مجازات قانونی آن ها قطع عضو یا حبس تعزیری درجه چهار است به حبس تعزیری درجه پنج.
پ) در جرائمی که مجازات قانونی آن ها شلاق حدی یا حبس تعزیری درجه پنج است به حبس تعزیری یا شلاق یا جزای نقدی درجه شش)).[۷۳]
از طرفی دیگر، قانونگذار ایران در تبصره ذیل ماده پیش گفت عنوان می کند هرگاه رفتار ارتکابی، ارتباط مستقیم با ارتکاب جرم داشته، لکن به جهات مادی که مرتکب از آن ها بیاطلاع بوده وقوع جرم غیرممکن باشد، اقدام انجام شده در حکم شروع به جرم است.
قانون مجازات اسلامی ایران در دو مورد به مجازات شروع جرم ارتشاء در مواد قانونی اشاره نموده است.
الف) تبصره ۳ ماده ۳ قانون تشدید مجازات مرتکبین اختلاس و ارتشاء و کلاهبرداری:
در تبصره این ماده آمده است، مجازات شروع به ارتشاء حسب مورد حداقل مجازات مقرر در آن مورد خواهد بود (در مواردی که در اصل ارتشاء انفصال دائم پیش بینی شده است، در شروع به ارتشاء به جای آن سه سال انفصال تعیین می شود).
در صورتی که نفس عمل انجام شده جرم باشد به مجازات این جرم نیز محکوم می شود. با توجه به اینکه محکوم کردن مرتکب هم به مجازات شروع به ارتکاب و هم به مجازات جرم خاصی که مرتکب شده است با اصول پذیرفته شده حقوق کیفری و با مفاد ماده ۱۲۲ “قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲” در تعارض به نظر میرسد.
ب) ماده ۵۹۴ قانون تعزیرات:
در این ماده مجازات شروع به عمل ارتشاء در هر مورد حداقل مجازات مقرر در آن مورد در نظر گرفته شده است.