بند اول: مکانیسم های مشارکتی
بودجه بندی مشارکتی، به ویژه در آمریکای لاتین به عنوان یک مکانیسم برای تشویق مشارکت مدنی در تصمیم سازی و برنامه ریزی شهری، برنامه موفقی بوده است. اختصاص سهمی از بودجه شهری برای پروژه های انتخابی ساکنان، آن ها را قادر می ساخت که در تغییرات و تصمیمات محله مشارکت کنند. شهر دیادما جزءشهرهایی بود که از این شیوه برای تعامل ساکنین، به صورت مؤثری استفاده کرد. علاوه بر این، این روش جوانان را قادر می ساخت که نمایندگانی برای هر منطقه یا بخش برگزینند تا در راستای کیفیت استفاده از بودجه، تصمیم گیری کنند.[۲۱]
بند دوم: ارزیابی های مشارکتی
استفاده ازارزیابی ها یا ممیزی های مشارکتی گروه ها و سازمان های اجتماعی مکانیسم دیگری است که به گروه‌های اجتماعی قدرت داده و آن ها را تشویق می‌کند که با مقامات محلی تعامل داشته باشند. به عنوان مثال، ارزیابی امنیت زنان، به ویژه توسط سازمان های زنان انجام شد تا تغییراتی را در امنیت محلات و مکان های عمومی ایجاد نماید. در آمریکای لاتین، شهرهایی مانند روزاریو در آرژانتین، بوگوتا و ساندیاگو، ارزیابی مشارکتی امنیت زنان توسط زنان ساکن محله انجام شد تا توصیه هایی را در راستای بهبود وضعیت مناطقی که زنان در آن ها احساس نا امنی می‌کنند ارائه کنند. این برنامه به بهبود وضعیت روشنایی، تأسیس فضاهای بازی برای اطفال و بهبود وضعیت مکان های عمومی که زنان قبلاً تمایل به استفاده از آن ها نداشتند،[۲۲] منتهی شد. ارزیابی امنیت زنان توسط برنامه اسکان سازمان ملل، در اجرای برنامه های شهرهای امن تر در آفریقا، و مناطق دیگر مورد استفاده قرار گرفت. به عنوان نمونه در هندوستان سازمان های زنان، نتایج ارزیابی های امنیتی خود را برای تعامل با مقامات محلی در بمبئی و دهلی استفاده کردند تا تغییراتی در ایستگاه های حمل و نقل عمومی، آموزش رانندگان تاکسی و اتوبوس ایجاد نموده و به افزایش آگاهی در زمینه خشونت علیه زنان کمک نمایند.[۲۳] رویکردهای مشابهی در ارتباط با گروه هایی از اطفال و جوانان نیز به کار بسته شد. آنچه گفته شد نمونه هایی ازاقدام از پایین به بالا بود که توسط سازمان های غیر دولتی آغاز شد. آن گونه که در بخش بعدی مطرح می شود دولت ها نیز می‌توانند فعالیت های چنین گروه هایی را تسهیل نمایند.
گفتار سوم: نقش سازمانهای غیر دولتی
به دلایل متعدد، سازمان های غیر دولتی، منبع عمده دولت های ملی و محلی در گسترش راهبردهای پیشگیری محسوب می شود. این سازمان ها که متخصصین ویژه در حوزه های خاص دارند (مانند، اصول اخلاقی پلیس، کودکان خیابانی، خدمات توانبخشی)، به عنوان حامیان و تدمین کنندگان خدمات شهروندان در محل فعالیت دارند، (مانند پناهگاه های بانوان یا خدمات مشاوره حقوقی) و به خاطر جایگاه غیردولتی که دارند بیشتر مورد حمایت گروه‌های محلی قرار می گیرند.
سازمان های غیر دولتی اغلب انعطاف پذیر و قابل تغییرند و در صورت وجود منابع این امکان برای آن ها فراهم است که برنامه های جدید و پروژه های آزمایشی را سریع آغاز کنند. علاوه بر این آن ها می‌توانند برای اجرای سیاست های جدید دولت، از طریق ایجاد نهادهای لازم کمک کنند. این سازمان ها معمولاً با گروه‌های مختلف، از جمله اعضای مهم جامعه، بزه دیدگان و متخصصین، مقامات و خبرنگاران رسانه ها که در موضوعات خاص کار می‌کنند، تماس برقرار می‌کنند.
سازمان های غیر دولتی به صورت روزافزنی از رویکردهای ابتکاری در تعامل با شرکا، در مورد امنیت عمومی و مسائل امنیتی استفاده می‌کنند. این سازمان ها عبارتند از: وایواریو، سوداپاز و انجمن امنیت عمومی در برزیل، جاگوری در هندوستان، کلین در نیجریه، پژواک صدا در اوگاندو، که همگی آن ها با مشارکت دولت های محلی، ملی و مناطق شهری، دانشگاه ها، پلیس و جامعه مدنی کار می‌کنند. جزئیات بیشتر در مورد نحوه فعالیت این سازمان ها در ادامه ارائه می شود:
• انجمن برزیل برای امنیت عمومی یک سازمان غیردولتی است که با تمام سطوح دولت همکاری می‌کند. این سازمان در سال ۲۰۰۶، ابتدا به منظور گفتگو میان پلیس و شهروندان در موضوعات ایمنی و امنیت تأسیس شد. این سازمان کنفرانس های سالانه ای را میزبانی کرد که محلی برای سیاست گذاران حکومت، پلیس، مجریان و سازمان های غیردولتی گردید تا به تبادل نظر پرداخته و در مورد اقدامات خوبانجام گرفته بحث کنند. این سازمان اطلاعات آماری سالانه، در مورد خشونت در شهرهای برزیل را منتشر کرده و کارگاه هایی را برای گردآوردن شهرداری ها و تبادل اطلاعات آن ها در مورد پیشگیری برگزار می‌کند.[۲۴]
• کلین سازمانی غیردولتی است که در شهر لاگوس نیجریه قرار دارد و با همکاری دولت و جامعه مدنی در زمینه بهبود ایمنی و امنیت عمومی، و در دسترسی به عدالت کار می‌کند. این سازمان که در سال ۱۹۹۸ تأسیس شد، به عنوان مرکز اطلاعات و منابع فعالیت کرده و اجرای پژوهش، سازماندهی سمینارها، برگزاری راهپیمایی ها، تبادل و انتشار گزارشات را در موضوعاتی مانند رفتار مناسب در پیشگیری از جرایم جوانان، اقدامات پلیسی، اخلاق پلیسی، رویکرد پلیسی، شهروندی، پاسخ‌گویی و حکومت بر عهده دارد.[۲۵]
نمونه هایی از نهادهای جامعه مدنی که با دولت ها در زمینه توسعه برنامه های مرتبط با جوانان در معرض خطر (یا) اجرای برنامه های بازپروری اجتماعی فعالیت می‌کنند عبارتند از: ائتلاف آمریکای مرکزی برای پیشگیری از خشونت جوانان[۲۶] و انستیتوی ملی پیشگیری از جرم و برنامه بازپروری در کومیای آفریقای جنوبی. جزئیات بیشتر مربوط به فعالیت این سازمان ها بدین شرح است:
• سازمان ائتلاف آمریکای مرکزی، برای پیشگیری از خشونت جوانان، حدود ۱۶ سازمان غیردولتی را گردآورده است. آن ها خلاصه ای از بهترین اقدامات لازم را برای پیشگیری و اصلاح جوانان درگیر در خشونت، در منطقه ارائه کردند.
• در السالوادر مجموعه ای از پروژه های پیشگیری از باندهای بزهکاری جوانان توسط شورای ملی امنیت عمومی با شمارکت جامعه مدنی اجرا شد. این پروژه ها عبارت بودند از: مدرسه مکان اصلاح برای سنین ۱۲ تا ۲۵ سال، پروژه پاک کردن خالکوبی ها و برنامه های اصلاح در داخل زندان.
