اطلاعات ارائه شده درباره قسمتها در یادداشتهای توضیحی یک تصویر مالی که منطبق با کسب و کار اساسی درون هر بخش است، ارائه می‌کند.
ارزش بازخور[۷۰]
ارزش بازخور اینگونه تعریف می شود «کیفیتی در اطلاعات که استفاده کننده را قادر می‌سازد انتظارات قبلی خود را تأیید یا تصحیح نماید[۷۱].» تمرکز این خصوصیت بر سودمندی اطلاعات در بازگو نمودن گذشته است. ارزش تاییدکنندگی از این لحاظ به معنی تأیید (یا تصدیق) انتظارات قبلی ما می‌باشد. این نوع اطلاعات:
به سرمایه‌گذار امکان می‌دهد که درک کند چگونه اقدامها و تصمیم‌های گذشته مدیریت بر نتایج و وضعیت مالی جاری تأثیر گذاشته است.
بیان می‌کند که چه مواردی به طور مشخص به عنوان بخشی از گزارشگری مالی (شامل گزارش هیئت‌مدیره، نشریات مالی و یا سایر ارتباطات با ماهیت مالی) باید افشا شود تا ثابت شود که اطلاعات برای ارزیابی اینکه نتایج گزارش شده انتظارات قبلی را تأیید می‌کند، کافی است؟ به‌عبارت دیگر، چه مقدار اطلاعات در مورد انتظارات قبلی مدیریت، که تاییدکننده یا ردکننده چنین انتظاراتی است، و دلایل تحقق نیافتن انتظارات باید ارائه گردد؟
نتایج گزارش شده (شامل وضعیت مالی شرکت) این نوع اطلاعات باید بازخوردی برای سرمایه‌گذاران در مورد نحوه تاثیر رویدادهای مختلف بازار و معاملات مهم بر شرکت، فراهم کند.
به هنگام بودن(به موقع بودن)[۷۲]
به هنگام بودن اینگونه تعریف می شود «ایجاد اطلاعات در دسترس تصمیم گیرنده، قبل از اینکه تاثیر خودشان را بر تصمیم گیری از دست بدهند[۷۳].»
این خصوصیت بیان می‌کند که آیا اطلاعات، قبل از آن که نامربوط شود، ارائه می‌گردد؟ اگر اطلاعات زودتر در دسترس قرار می‌گرفت سودمندتر می‌باشند. اما سوالات اساسی زیر در این زمینه وجود دارند:
به چه طریقی یک شرکت می‌تواند فراتر از تامین الزامات قانونی در مورد به موقع بودن عمل کند؟
شرکت در انتشار به موقع صورت‌های مالی در مقایسه با رقبا چه وضعیتی دارد؟
شرکت چه روش های جدید گزارش اطلاعات مالی (مثل اینترنت و…) را به کار می‌برد یا باید مورد توجه قرار دهد؟
چگونه شرکت می‌تواند مطمئن شود که اطلاعات یکسان در زمان یکسان برای تمام استفاده کنندگان علاقه‌مند فراهم شده است؟
ب) قابل اتکاء بودن[۷۴]
« ویژگی کیفی از اطلاعات که اطمینان می‌دهد، اطلاعات به طور منطقی عاری از هر گونه اشتباه و تعصب و یک‌سونگری می‌باشد و کاملا صادقانه آنچه را که برای آن ارائه شده بود نشان می‌دهد[۷۵].» سه ویژگی اصلی اطلاعات قابل اتکا عبارتند از : قابل تأیید بودن، بی طرفی و صداقت در ارائه .
قابل تأیید بودن[۷۶] /قابلیت رسیدگی
«توانایی که در سایه توافق نظر افرادی به دست می‌آید که مسئول اندازه گیری هستند و حصول اطمینان از اینکه اطلاعات نشان دهنده چیزی هستند که مدعی ارائه آن می‌باشند[۷۷]». تمرکز این خصوصیت بر صحت، استفاده از برآوردها، اتکا به مفروضات، توانایی اندازه‌گیری و کمی کردن، و سطح شواهد و مدارک پشتیبانی‌کننده قرار دارد. ویژگی اصلی این نوع اطلاعات این است که اگر یک شخص ثالث مطلعی داده ها را مورد توجه قرار دهد به نتیجه مشابهی می‌رسد. اما سوالات اساسی زیر در رعایت این ویژگی مطرح می‌باشند:
• چگونه اطلاعات مندرج در صورت‌های مالی به خواننده اجازه درک این جنبه‌ها را می‌دهد؟
• چه اطلاعاتی در صورت‌های مالی (و گزارش هیئت‌مدیره) برآوردها و مفروضات مهم مورد استفاده در تهیه اطلاعات مالی را ابلاغ می‌کند؟
• اگر محدوده‌ای از پیامدهای ممکن وجود داشته باشد، چگونه شرکت این محدوده را به سرمایه‌گذاران گزارش می‌کند؟
• چگونه شرکت می‌تواند ارزیابی کند که برآوردها و مفروضات مهم بر مبنای بهترین اطلاعات در دسترس قرار دارد؟
• آیا شرکت از متخصصان مستقل یا تکنیک‌های تا حدودی پیشرفته برای معتبر نمودن یا تهیه برآوردها و مفروضات کلیدی استفاده می‌کند؟
بی طرفی[۷۸]
هیئت استانداردهای حسابداری مالی در بیانیه مفهومی شماره ۲ خود بی طرفی را اینگونه تعریف کرده‌است: « عاری از تعصب بودن برای رسیدن به نتایج از پیش تعیین شده یا یک رفتار خاص را موجب شدن». تعصب در بیانیه شماره ۲ چنین تعریف می شود: « اینکه یک معیار سنجش تمایل داشته باشد به یک طرف میل کند به جای اینکه به هر دو سوی چیزی که معرف آن است به صورت برابر، میل نماید.» تعصب در معیارهای حسابداری به معنی این است که تمایل به طور پیوسته به یک طرف خیلی زیاد یا خیلی کم باشد. بر اساس بیانیه شماره۲، محافظه کاری به عنوان یک ویژگی کیفی محسوب نمی شود اما در این بیانیه از این مفهوم به عنوان واکنش در شرایط عدم اطمینان یاد می شود که با ویژگی های کیفی مغایرت دارد(فوران و فاران،۱۹۸۷)[۷۹]. هیات استانداردهای حسابداری مالی بر این نکته تأکید می‌کند که بر اساس گزارشگری سود و خالص دارایی ها، محافظه کاری در گزارشگری مالی نبایستی تأکید زیادی بر احتیاط داشته باشد؛ زیرا در مدت نسبتا طولانی محافظه کاری اینگونه تعریف می شده است که «احتیاط در گزارشگری یک هنر است[۸۰]».
بعلاوه بیانیه شماره ۲ بیان می‌کند که« هر نوع تلاش برای بیان نتایج به صورت توافقی، به طور مشابه سوالاتی درباره قابلیت اتکا و بی عیب بودن اطلاعات پیرامون آن نتایج مطرح می‌کند و احتمالا در بلند مدت به طور خود کار به شکست خواهد انجامید. این نوع گزارشگری، هر چند دارای نیت خوبی است اما با ویژگی های توصیفی که در این بیانیه شرح داده شده اند سازگار نیست[۸۱]». این ویژگی بر عینیت و تعادل تأکید دارد. به‌عبارتی:
• آیا اطلاعات واقعیتها را به‌روشی بدون تمایلات جانبدارانه برای تاثیر بر رفتار یا نظر سرمایه‌گذار ارائه می‌کند؟
• با توجه به قضاوت‌های مهم که پیش از این بحث شد، چگونه مدیریت ارزیابی بیطرفانه‌ای از پیامدهای ممکن دارد؟ چه مثال‌های مشخصی این موضوع را به‌تصویر می‌کشد؟
• خصوصیاتی همچون «تهاجمی» و «محافظه‌کاری» برای افراد مختلف و روش های مختلف معنی متفاوتی دارد، اما بیان کننده نوعی جانبداری هستند. با توجه به این دو واژه، چگونه حسابداری و افشای رویدادها و معاملات مهم شرکت نزدیک به «بیطرفی» است و با اعتدال انجام شده است؟ مدیریت چگونه عامل بیطرفی را در انتخاب اصول حسابداری در نظر می‌گیرد؟ آیا اصول حسابداری منتخب، گویای دید اعتدالی است؟
صداقت در ارائه[۸۲]
صداقت در ارائه عبارت است از « رابطه متقابل یا توافق بین یک معیار سنجش یا یک توصیف و پدیده ای که مدعی است ارائه آن را به عهده دارد[۸۳]». نقل قول زیر از «ویلیام پیتون» در ماه مارس ۱۹۴۶ می‌باشد که در سری نشریه های« یادگیری آنچه منتشر شده است» در ماه می سال ۲۰۰۱ چاپ شده است(فاستر و آپتن،۲۰۰۱)[۸۴] :
